Op een stralende schrikkeldag in het jaar 2016 kwam ik aan in Axel. Al vlug zijn we aan elkaar gewend, we kenden elkaar al langer, Mieke heeft ook nog in het koorkringbestuur gezeten. Tijdens het drinken van een kopje koffie komen we tot het gesprek.

Mieke vertel eens wat over jezelf.

‘Ik ben in 1952 in Oldenzaal geboren. Ik ben de oudste van vier meisjes en een veel jonger broertje – dat best verwend werd door zijn oudere zussen. Mijn vader verdiende de kost als monteur. Ik ben in Oldenzaal naar de lagere school gegaan. De zusters die daar les gaven vonden linkshandigheid niet goed. Ik moest dus rechts leren schrijven met als gevolg dat ik veel tikken op mijn vingers heb gehad. Maar het ‘uitroeien’ is niet gelukt. Rechts schrijven gaat wel, maar links gaat alles veel beter. Gelukkig worden er nu veel gebruiksvoorwerpen gemaakt voor linkshandigen.’

‘Na de lagere school ging ik naar het lyceum waar paters de leiding hadden. Ik heb daar gymnasium alfa gedaan met Grieks en Latijn.  Daarna ben ik naar de Pedagogische Academie gegaan – ik ben dus in het onderwijs gegaan. Als student gingen we met meerdere van onze school naar Lourdes om daar de zieken te helpen. Daar sloegen meerdere vlammetjes over en er ontstonden relaties. In 1976 trouwde mijn zus en ik ging dat jaar ook het huis uit. Mijn moeder had het daar verschrikkelijk moeilijk mee. Het is dit jaar weer al 40 jaar geleden.’

Na de opleiding ben ik in Enschede in het onderwijs gegaan. Ik werkte op een lagere school tot onze oudste dochter is geboren. Zes weken na de geboorte van onze zoon (in 1983) zijn we naar Axel verhuisd. Jos, mijn man, had ander werk gezocht en gevonden als hoofd van de lagere school. Hij kreeg ook direct een andere taak erbij, het organiseren van de nieuwbouw van de school.’

‘In Axel was het heel erg wennen aan alles, maar zeker de taal. Ik ben hier aan de slag gegaan als invaller op verschillende scholen. Dat is erg onzeker en onregelmatig werk. Door een oproep van het arbeidsbureau kwam ik terecht bij het Centrum Vakopleiding, waar ik aan cursisten les gaf in Nederlands en wiskunde.’

Hoe ben je met zingen begonnen?

‘Thuis werd er veel gezongen. Ik ben daarna ook in het schoolkoor gegaan. Toen we hier in Axel kwamen wonen ben ik in het kerkkoor gegaan. Er was hier ook een kinderkoor en ik kon het niet laten mij er mee te bemoeien, ik ben er dan uiteindelijke dirigente van geworden.

Ik heb toen in Goes een cursus gedaan voor koordirectie en harmonieleer. In het koor ‘Cantilene’ ontstond tweespalt, waardoor er een nieuw koor werd opgericht. Met de dirigent konden we niet overweg en hij stopte. Daar stonden we dan, een nieuw koor zonder leiding. De leden hebben het dan aan mij gevraagd. Zo ben ik sinds 1993 dirigente van het koor en sinds 10 jaar ook van het Westdorpse koor.’

Hoe vul je je tijd in?

‘In het verleden heb ik veel handwerk gedaan. Dat doe ik nu nog steeds. Het huis is een stille getuige van het vele en mooie borduurwerk. Iedere week zijn er dan de repetities van de twee koren en daarnaast  volg ik nog orgelles. En dan is er natuurlijk nog het overleg met de pastor van dienst. Belangrijk vind ik de goede keuze van de liederen. De liederen moeten goed aansluiten bij de lezingen. En de mensen moeten minimaal drie liederen kunnen meezingen.’

Hoe is het om voor een koor te staan?

‘Het doet me goed om het te mogen doen. Lastig is het als je met een stemgroep bezig bent dat de anderen dan zitten te kletsen. En een ergernis: te laat komen en dan doen als of de repetitie nog niet begonnen is en dan uitgebreid iedereen een goedendag wensen. Dit ergert mij enorm.’

Hoelang denk je nog er mee door te gaan?

‘Ik hoop in ieder geval de 25 jaar vol te maken (2018). In het Zeeuwse wonen is goed, maar we zitten ver weg van de familie. Onze kinderen vlogen uit naar Arnhem en Montfort (bij Roermond). Ze wonen dus ook niet om de hoek.’

Mieke bedankt voor dit gesprek.