De weg naar boerderij “de Goede Hope” is niet moeilijk te vinden. Ik zag al schapen op de zeedijk in de wei en rond het erf. Op het erf was men druk bezig om een schaap in te laden. Het schaap ging over naar een andere eigenaar. Binnen gekomen ontmoette ik twee gasten van de zorgboerderij. Mark die precies weet wat hij kan en mag doen. Vol overgave geeft hij de schapen drinken en voorziet ze van hooi. Koen had het moeilijk met zijn ademhaling en had rust nodig – hij voelde zich die dag ook niet zo goed. Hij doet buiten werkzaamheden omdat hij last heeft van het stof.

Mieke vertel eens wat over jezelf!

“Ik ben  geboren in het Brabantse Riel, mijn vader was boer en we waren thuis met zes kinderen, drie jongens en drie meisjes. Mijn moeder zong veel kinderliedjes waardoor ik waarschijnlijk het gevoel voor zingen meekreeg. Op de lagere school werd veel aandacht geschonken aan muziek. We voerden ook musicals op. Ik zat in die tijd ook op het kinderkoor, we zongen daar canons en leerden meerstemmig zingen. Later ben ik overgegaan naar het jeugdkoor – eigenlijk was het een meisjeskoor – in Riel. We zongen tijdens verschillende vieringen in de kerk. Toen ik voor kleuterleidster studeerde zong ik mee in het schoolkoor. We kregen les van een musicus, de heer Wakelkamp. Daar heb ik pas goed noten kennis gekregen.We kregen ook blokfluitlessen. Na mijn studie stond ik op de kleuterschool in Riel, mijn geboorteplaats. Ik zong veel met de kinderen en liet hen met dansjes de muziek voelen."

"In 1972 ben ik getrouwd met Jan van Erp. We zijn toen op het rundveebedrijf van Jan in Oss gaan wonen. Ik was kleuterleidster in Riel, maar toen ik trouwde moest ik mijn baan opgeven. Dat was in die tijd nog heel gewoon. Je was dan gewoon huisvrouw en had de zorg voor de kinderen, onze drie dochters. Ik zat in die tijd in Oss bij het gemengd en het rouwkoor. Wim Jansen was in die tijd daar de dirigent. Hij gaf ook piano- en directieles. Daar heb ik leren dirigeren en ik kon in het koor praktijkervaring opdoen. Na 16 jaar kwam er verandering op de boerderij.  Jan was diabetes en er kwamen problemen. De behandelende arts had slecht nieuws. Het was stoppen met het bedrijf anders kwam Jan binnen een jaar in een rolstoel te zitten. Dat kwam hard aan. De koeien zijn verkocht en er kwamen voor de hobby wat schapen. We verhuisden naar Empel, een klein dorpje aan de Maas."

"Muzikaal was ik ook druk bezig in Empel. Ik was 10 jaar dirigente van het dames- en herenkoor en had een kinderkoortje. Intussen was ik begonnen aan de dirigentencursus van de Gregoriusvereniging in Den Bosch. Daar leerde ik veel meer van muziek. We kregen solfége, leerden alles over intervallen en harmonieleer. Mijn muzikale wereld werd steeds groter. Will Barten was de cursusleider en die had zelf een cantorij. Hij vroeg mij om in zijn koor mee te komen zingen. We zongen 4-stemmige missen met 16 mensen, polyfone muziek uit de renessance. Ik was nog maar kort lid van cantorij toen we gevraagd werden om in Canterbury te komen zingen, als vervanging van de singers. Iedere dag een evensong en een aantal vieringen. Dat was voor mij de geweldigste ervaring op muziekgebied. Te allen tijde je partij goed kennen. Het was heel hard werken, maar geweldig. Ik kreeg zelf het voorrecht om naast Emma Kirby te mogen zingen. Zo ging het allemaal weer een tijdje zijn gangetje. Er kwamen zelfs uitbreidingsplannen en de boerderij moest weg. Bij de verkoop was het nog mogelijk om zes jaar de boerderij uit te oefenen. Na 16 jaar begon de zoektocht naar iets anders."



Vervolg van de zoektocht

"In Zelhem - in de Achterhoek - was er een terrein waar ze een Engels landschap wilden creëren. Het zou een combinatie worden van recreatie, zorg en Engelse schapen. De buurman - een motorclub met 1.000 leden wilden het terrein echter om te crossen. Dat was voor ons dan niet mogelijk en het plan met de Engelse schapen kon niet doorgaan. Toen kwam Boekel inzicht. Dit zou een ondersteunend project worden voor psychiatrie en zorgboerderij. Ook dit plan ging niet in vervulling."



Hoe zijn jullie dan in Zeeland gekomen?

" Op een verjaardagfeestje kwam onze zoektocht ter sprake. Een van de gasten zei: 'Neem eens contact op met Tiny Maenhout. In Zeeland staan veel boerderijen leeg.' De tijd begon ook te dringen, zes jaar zijn zo voorbij. Het contact werd gelegd en zo vonden we deze ideale plek. Er was veel werk te doen, maar in januari 2000 maakten we de overstap. We werden door de gemeente Oostburg met open armen ontvangen. Er stond een grote bos bloemen als bewijs. Burgemeester Noorderwier kon spinnen en bij de opening gaf hij een demonstratie. In mei kwamen de eerste bezoekers. Nu hebben we 44 zeldzame schapenrassen, allemaal buitenlandse. Onze kinderen zijn in Brabant gebleven, ze studeerden nog en gingen op kamers en zijn daar uitgevlogen: Rijen, Vught en Nijmegen. We hebben momenteel twee kleinkinderen."

"Ik ben hier op zoek gegaan bij welke katholieke kerk in de omgeving ik mij thuis voelde. En na wat zoeken werd het Schoondijke. Het dameskoor zingt tweestemmig en heel zuiver. Ze zingen wel op het gehoor maar dat gaat toch prima. Ik ben er na enkele jaren dirigente geworden en we zingen drie zondagen in de maand. Momenteel volg ik ook de Kadercursus Kerkmuziek. Om de veertien dagen de donderdagavond op het dekenaal centrum in Heinkenszand."



Waarvan hebben jullie een inkomen?

"Drie keer per week hebben we een rondleiding op ons bedrijf en wel de woensdag, zaterdag en zondag. Daarnaast verkopen we bijzondere soorten wol en schapen. We geven kinderfeestjes en workshops. Mijn man verzorgt lange transporten voor fokschapen en fokrunderen door heel Europa. En dan hebben we de zorgboerderij. De opvang en begeleiding van vier gasten. Het is geen vetpot maar wij kunnen ervan leven. We stellen geen hoge eisen, genieten van de dieren en het contact met mensen."