Aangekomen in een rustige en mooie straat met veel bos en groene omgeving, was nummer 6 vlug gevonden. Ik was wat vroeger dan afgesproken, maar de afwas was klaar en ik was welkom.

Robert vroeg zich af hoe wij bij hem terecht waren gekomen. “Er zijn toch wel mensen die meer met muziek hebben gedaan dan ik.” Het is zo dat we voor de rubriek ‘In gesprek met…’ om de beurt iemand uit Oost-, Midden- en West Zeeuws-Vlaanderen vragen. En iedereen is het waard om gehoord te worden. Robert wilde best wel meewerken maar was wel benieuwd naar het resultaat. We begonnen aan het gesprek en op de achtergrond werd aan de koffie gewerkt.

Robert vertel eens wat over jezelf.

‘Op deze plaats ben ik op de wereld gekomen als tweede kind. Mijn enige zus was toen 13 jaar. Door een groeistoornis ben ik klein gebleven. Mijn vader was werkzaam als landarbeider maar had gelukkig steeds werk zodat het gezin geen armoede had. In de hele straat stonden kleine arbeidershuisjes. Ze werden bewoond door eenvoudige mensen met een grote saamhorigheid. In de loop der jaren werden er grotere huizen gebouwd.’

 ‘Mijn moeder ging ook werken om mijn studie te betalen. Door de groeistoornis zou ik geen zwaar werk kunnen doen, maar mijn ouders wilden dat ook niet voor mij. Na de lagere school mocht ik verder leren, het was in die tijd niet gebruikelijk. Ik ging naar het lyceum hier in Hulst. Ik had geen problemen met de leerstof want ik kon goed leren.’

 Waren de buurtkinderen niet jaloers?

‘Nee, we trokken allemaal samen op, ik was zeker geen eenling. Nadat ik geslaagd was heb ik werk gevonden op een kantoor. Met avondcursussen boekhouden heb ik 38 jaar met plezier gewerkt bij Morres en de zaak zien groeien. Ik had ook de zorg voor de opleiding van nieuw personeel. Als ik opmerkingen maak is dat altijd goed bedoeld, het is om er van te leren. We waren op het werk met drieën die nog de kans kregen om met 58 jaar te stoppen met werken. Het was voor mij een hele tijd nadenken wat ik zou doen. Maar aangezien er vele veranderingen op komst waren, waar ik het niet mee eens was, heb ik besloten om het toch te doen.’

 ‘Ik heb altijd bij mijn ouders gewoond. Na het overlijden van mijn vader was ik mantelzorger voor mijn moeder. Ik was in mijn vrije tijd volledig bezet door het volleybal, dat was mijn alles. Ik had er plezier in en het ging mij goed af. Maar na vele jaren waren de jongeren opeens niet meer zo actief in de club. Hierdoor werd het minder leuk en stootte ik taken af. Toen de werkplicht voorbij was, kwam de vraag hoe ik de tijd ging invullen. Als jong kind zong ik veel met pit (opa), die enkele huizen verder woonde. We kwamen als jonge gasten in het café samen. Daar kwam ook Guust Pollet, dirigent van het Blaauwe Hoeve Koor. Hij zei “Hé Robert, je kunt toch zingen, kom eens naar ons koor”. Dat heb ik dan schoorvoetend gedaan, maar eerst bij het ouderenkoor Viva La Musica. Het was partijen zingen en dat is toch  wat anders dan het zingen vroeger. Ik heb tijd nodig voor ik iets kan beslissen. Ik ben gebleven en zing al weer 10 jaar in het koor.’