Bij aankomst in Hoofdplaat was nog goed te zien dat het kermis was geweest. De gemeente had nog heel wat afval van de straat op te ruimen. Ik vroeg me af “waarom toch alles op straat moet liggen en niet in de afvalbak!” Bij het binnen komen zei ik tegen Annelies “het is goed te zien dat het feest was in het dorp”. “Ja, het was kermis, daardoor was er nog laat veel lawaai, mede door de warmte kwam er zo van slapen weinig terecht. Ramen openzetten – nee dus.” Zo viel er dus nog slaap in te halen nu het weer wat graden is afgekoeld en het dorp is verstild.

Annelies vertel eens wat over jezelf.

‘Ik ben in Sasput geboren. Ik ben de achtste in de rij van elf kinderen, zeven jongens en vier meisjes. Ik heb dan in Slijkplaat de kleuter- en lagere school gedaan. Het was een kleine gemeenschap waardoor er twee groepen waren, klassen 1, 2 en 3 samen en 4, 5 en 6 samen. Dat ging heel goed en ik heb die tijd als leuk ervaren. Elke dag gingen we voor schooltijd “nuchter” naar de kerk, dan terug naar huis om te eten en dan naar school. Dat ging allemaal te voet, want fietsen hadden we niet. Op zondagmorgen gingen we naar de kerk en dan ’s middags naar het lof. Ik was toen 7 of 8 jaar. Ik was toen al bij het kinderkoor. We zongen Marialiederen, maar ook Latijn heb ik toen geleerd. Na de lagere school ging ik naar de huishoudschool, maar die heb ik niet kunnen afmaken. Omdat mijn moeder veel ziek was moest ik thuis blijven. Mijn twee zusters die voordien het huishouden runden waren het huis uit. Als 13-jarige deed ik het huishouden, daardoor miste ik wel een opleiding, ik wilde eigenlijk wel graag studeren.’

Wat deed je vader?

‘Mijn vader was werkzaam in de wegenbouw en ging na zijn werk nog vis lossen in Breskens. Maar ondanks dat mijn vader lange dagen maakte was het geen rijk bestaan voor ons grote gezin. Op de kermis in Nummer Een ontmoette ik Peter, ik was toen 15 jaar. Na enkele jaren kwam er een huis vrij in Hoofdplaat, we vonden het allebei een mooi huis. Mijn schoonvader kende iemand bij de woningbouwvereniging en die wilde het wel voor ons regelen. Het lukte, maar dan moesten we wel eerste trouwen. Ik was toen 19 eigenlijk nog erg jong maar deze kans konden we niet laten liggen.’

‘De eerste jaren heb ik uit huis gewerkt tot onze zoon werd geboren. Ik werd toen huismoeder tot onze dochter 4 jaar was, ik ben toen gaan werken maar werd al snel afgekeurd omdat ik reuma had. Dat veranderde mijn leven heftig.’

‘In Hoofdplaat ben ik al vrij snel bij het koor gegaan, zingen doe ik heel graag. Het kerkelijk leven heeft altijd op veel terreinen mijn aandacht en inzet gekregen. Zo heb ik een liturgiegroep opgericht om vieringen voor te bereiden, de Caritas waar we voor kerstpakketten zorgden, ouderenbezoekgroep, de Vastenaktie, de zonnebloem en natuurlijk het koor. In 2002 gingen de parochies van Biervliet, Breskens, Hoofdplaat en IJzendijke samen in de Emmanuelparochie. Zo kwam ik buiten Hoofdplaat aan de slag. Ik ben toen lid geworden van het Ritmisch Koor Emmanuel, we repeteren op woensdag en zingen in het tweede weekend de zaterdagavond in Biervliet en de zondagmorgen in IJzendijke, daarnaast zingen we ook geregeld in De Stelle, de Blide in Terneuzen, de bijzondere gezinsdienst in de PKN-gemeente in Terneuzen en samen met andere koren in de Andreasparochie. Een paar jaar geleden is de kerk hier in Hoofdplaat gesloten, we hebben nu twee vieringen in de maand in het dorpshuis. In de kerk waren er zo’n 15 mensen, nu we in het dorpshuis kerken zijn er een 25-tal mensen. Het vieren in een kleinere ruimte heeft een grotere betrokkenheid opgeleverd. Ik ben zo heel actief in de parochie, ondanks dat ik afgekeurd ben, maar zeker niet afgeschreven. Mijn vader mocht 86 jaar worden en heeft altijd heel hard gewerkt en lange dagen gemaakt, zo zie je dat je van werken echt niet dood gaat. Mijn moeder is nu 90, na een hartoperatie kon ze een ander leven beginnen, ze is heel levenslustig en heeft veel belangstelling voor de familie.’

Annelies, dank voor dit fijne gesprek. Het was voor mij heel herkenbaar omdat we bij ons thuis ook een groot gezin hadden.